Zaterdag uitstapdag ...
We hebben eindelijk het ritme te pakken: elke zaterdag doen we een uitstap, een leuk stadje of een dorp, een stukje natuur of een andere bezienswaardigheid, het hoeft niet ver te zijn ...
Vandaag 12 november 22 kozen we voor Villena – een stad op de “ruta del vino” (altijd leuk meegenomen) op zo’n 73 kilometer van Busot, bekend om zijn Kasteel van Atalaya, ook het Kasteel van de Zwarte Voeten (Pies Negros) genaamd.
Maar eerst ontbijt
We beginnen de dag met een lekker ontbijt bij Le Fournil de Jules, een Franse bakker in El Campello (Muchavista) .
Tenminste nadat we onze poezen hebben buitengezet. Zowel Bonnie als Clyde, de poezen van de buren hadden vanmorgen blijkbaar een pact gesloten. Ze wachtten ons al op voor we opstonden, ze kwamen piepen onder het rolgordijn. En toen we wilden vertrekken was Bonnie diep aan het slapen in de logeerkamer en kwam Clyde plotseling ook binnenglippen. We moesten hen letterlijk “aan de deur zetten”; Bonnie probeerde nog eens binnen te komen en vleide zich manifest neer op de autosleutels alsof ze wilde zeggen: “jullie blijven hier!”
We maken van ons hart een steen ... wat iets makkelijker is als je verlangt naar een ontbijt en de beste “viennoiseries” (koffiekoeken) die we in Spanje al hebben gegeten... “Le Fournil de Jules”, een zalige plek met die specifieke geur die je alleen bij Franse bakkers vindt. Want laat ons een kat een kat noemen (euh ja ... het wordt vandaag echt een “kattendag” ...) bij een Spaanse bakker vind je geen lekker brood. Maar bij Jules (of eerder bij David en Stephanie) wel.
Op weg naar Villena
Na dat ontbijt(je) zetten we onze autorit verder richting Villena via de autosnelweg naar Madrid. In het begin is er weinig op te merken langs de weg, maar plotseling onderscheidt het landschap zich door een opeenvolging van kastelen; die zich aftekenen tegen de horizon. In de vallei van de "Rio Vinalopó" zijn de kastelen van Petrer, Sax, Biar en straks ook Castalla de stille getuige van de gevechten die werden gestreden in deze regio. De kastelen dateren van de tijd van Rodrigo Díaz de Vivar, beter bekend onder onder zijn bijnaam El Cid Campeador (Heer Kampioen) of kortweg El Cid. En dat doet bij de Romaniste die ik ben een belletje rinkelen. Want Rodrigo Diaz de Vivar is de inspiratiebron voor het mythische personage van het toneelstuk le Cid van Corneille (1637). El Cid komt van het arabische “sayyid", wat zoveel betekent als «(kasteel)heer» en was betrokken bij de grensgevechten tussen de Moren en Christenen tijdens de Reconquista of de herovering van Spanje.
Over kastelen en poezen
In Villena lopen we eerst wat door de straten waar ik weer verleid word door de spotprijzen in de Spaanse parfumerieën (my guilty pleasure). Maar Villena is vooral bekend van het Kasteel van Atalaya. En dus is het meteen trappen naar omhoog naar het kasteel gelegen op de San Cristóbal berg. Het robuuste kasteel is een belangrijk bolwerk van de moslims met nog sporen zoals in de sala de los Almohadas.
Maar wat me altijd zal bijblijven is de poes die ons begint te volgen in een van de lager gelegen straatjes.
Wanneer we even op een bankje gaan zitten, springt de poes naast me en in een mum van tijd zit ze (maar het is eigenlijk een hij volgens mijn man) op mij schoor en vleit zich tegen me aan. Hartverscheurend is het om hem achter te laten. We doen de toer van het kasteel en hij wacht op ons aan de andere kant. Een blaffende hond jaagt hem tenslotte weg, en biedt meteen een antwoord op de vraag: wat gaan we met deze poes doen ... achterlaten of meenemen.
Maar er zouden er twee niet blij zijn met deze nieuwe aanwinst. Ik blijf me de vraag stellen WAAROM val ik nu telkens weer op poezen, ik die nooit iets heb gehad met poezen ... vooral dat ik vorige nacht gedroomd heb van een poes die mij “uitverkoos” 🤔 🤔moet ik beginnen geloven in reïncarnatie of zo? 🤔
Cerveza como los Espanoles
Op de plaza Santiago nemen we plaats op het overvolle terras van de bar Colloseo. We drinken er een cerveza aan de fles “como los espanoles” met een bordje aceitunas. Genietend van het zonnetje neem ik enkele notities voor deze blog
.
Plotseling zijn we de laatsten op het terras; het is ongeveer 15 uur en de Spanjaarden zijn vertrokken (gaan eten, naar de siësta?). Feit is dat we teruglopen naar onze auto door de volledig verlaten straten want op zaterdagnamiddag zijn alle winkels toe en heerst er een speciale sfeer, alsof we helemaal alleen in de stad zijn.
Terug naar El Campello
De terugweg brengt ons richting Castalla (met weer een mooi kasteel) in de Sierra de Maigmo. We verlaten de autosnelweg even voor Tibi en rijden verder naar Ibi.
Ik geniet van het landschap, met de zon die zachtjes begint onder te gaan, de wolken die aan de bergen blijven hangen en die speciale gloed over de mooie natuur, met naaldbomen en olijfbomen. Hier en daar zien we enkele sporen van de herfst in de ondertussen verdorde amandelbomen. Plotseling zien we ook één enkele verloren wijngaard. Ah ja .. we waren eigenlijk op de “ruta del vino”, maar daar hebben we niet veel van gemerkt .... (spijtig).
We sluiten de dag af in El Campello waar een drukte van jewelste heerst met een samenkomst van de Harley Davidsonclub van Alicante en een surfcompetitie.
Na enkele tapas keren we terug naar huis voor een gezellig avondje thuis voor de buis ...
Meer moet dat niet zijn... behalve dan dat ik volgende keer wat meer wil zien van die “ruta del vino”...
Als bonus enkele titels van de playlist die ons vergezelde ...
🎶 Blij om jou te zien – Metejoor
🎶 September morn – Neil Diamond
🎶 A toi – Joe Dassin
🎶 Les yeux de ma mère - Arno
🎶 Pour que tu m’aimes encore - Céline Dion
🎶 Santé - Stromae
🎶 Pour un flirt – Michel Delpech
🎶 D’aventures en aventures – Serge Lama
Comments