Zaterdag is “uitstapdag” en daar houden we ons aan... Vandaag is onze bestemming Alcoy op zo’n 40 kilometers van Busot.
Met gemengde gevoelens
Het stadje Alcoy intrigeerde ons al langer. We reden er al eens voorbij toen we van Valencia terugkwamen en ik was meteen onder de indruk van een monumentale brug die twee delen van de stad verbindt. Ik zag ook foto’s op de Facebookpagina van een van mijn cliënten die hier professioneel al wel eens verblijft en die foto's spraken me aan.
En nochtans ... op de Franstalige wikipedia-pagina las ik « Alcoi est une ville avec une importante tradition industrielle, particulièrement centrée sur l'industrie textile. C'est dans cette ville que s'est produite la première contestation ouvrière en Espagne.». Niet zo sexy als je het mij vraagt.
Dus het was wat met gemengde gevoelens dat we vanmorgen vertrokken.
Van Busot naar de Carrasqueta
Het eerste stuk van de CV774 brengt ons - door de heuvels en een mooie natuur met olijfbomen, bouganivillea en megagrote oleanders - naar Xixona, een stadje dat we nog niet verkend hebben, maar dat vooral gekend is om haar turron (*). Het eerste dat we dan ook zien zijn de turronfabrieken.
Na Xixona nemen we de CV800 die ons tot aan de bij de fietsers gekende bergtop de “Port la Carrasqueta” brengt op zo’n goede1000 meter.
We rijden door een rijkelijk bebost gebied, een fantastisch landschap voor wie van de bergen en de natuur houdt: machtige pijnbomen, de gele tipabomen die nu bloeien, amandelbomen, olijfbomen, eiken, ...
Bovenaan de top stappen we uit om te genieten van het vergezicht dat zicht uitstrekt tot de zee. Tussen de dennen en de steeneiken wandelen we een eindje tot aan de Pou del Sourdo (een vroegere “nevero” of stockageruimte voor sneeuw en ijs; typisch voor dit gebergte want ja ... in de winter kan hier sneeuw liggen ... in april trouwens ook 😂😂☃️). We zien van hieruit de Sierra de la Aitana, de Puig Campana tot aan de Cabeçó d'Or en de Maigmó... een geweldige plek.
Op het wandelpad zien we hagedissen kleine en grote, vlinders in alle mogelijke kleuren, nooit geziene specimens, geeloranje, zwart en wit met grijze stippen, en even verder in de auto zien we nog een jonge vos rondlopen. Heerlijk puur natuur ...
Alcoy ontdekken
Helemaal niet voorbereid (want ja ... dat kan ik ondertussen ... ) komen we toe in Alcoy langs de Viaducto de Canalejas – 200 meter lang en van staalgemaakt. We rijden de eerste ondergrondse parking binnen en komen meteen in het centrum toe, op de Plaza de Espana. Even een apotheker binnen, want de “heerlijke puur natuur” heeft me weer een of andere insectenbeet opgeleverd.🦟🦟🦟
Op de Plaza del Dins achter het Toeristenbureau, zijn allerlei gezellige bars en terrassen, en daar drinken we een café con leche.
Omdat we veel mensen zien rondlopen met zakken, vragen ons af of er geen “mercado” zou zijn. Google wijst ons naar de overdekte Mercado de San Mateu met een “impresionante ambiente, un monton de tapas de mercado y cerveza excelente”. Ondanks dat we op de juiste plaats zijn, merken we van dat alles niet veel ... Spanje - of deze regio - is toch echt Frankrijk niet, met zijn rijkelijk gevulde overdekte hallen, een ware streling voor het oog ... Maar soit ... je kan het allemaal niet hebben zeker ...
Modernisme
Wie van modernistische gebouwen houdt, moet in de Calle San Nicolás zijn. De economische welvarende periode uit de 19e- en begin 20e eeuw - toen hier verschillende industrieën zijn ontstaan, waaronder de textiel-, papier (voor sigaretten) en metaal - heeft hier zijn sporen nagelaten onder de vorm van prachtige huizen en gevels.
Zo is er het Circulo Industrial gebouwd in 1904, de plek waar de plaatselijke bourgeoisie en rijke industriëlen samenkwamen (komen?). We kunnen het spijtig genoeg niet bezoeken want ze verwachten een “boda”(een huwelijksfeest) ... meer daarover later. Ik kan toch een snelle foto nemen van de gang en van de “bezige bijtjes" ("BB" 🐝🐝🐝”) - symbool van de noeste arbeid - op de gevel.
Omdat er in Alcoy, gelegen aan de voet van de Sierra de Montcabrer, drie rivieren samenkomen, heeft de stad veel bruggen, wat ook zorgt voor indrukwekkende zichten. Niet alleen de Viaducto de Canalejas, maar ook de Sant Jordi brug in art-deco stijl en de Puente de María Cristina. We doen ze alle drie ...
Una boda espanola ...
En dan komen we voorbij een kerk waar een zekere bedrijvigheid heerst… de trappen staan vol volk ... een jonge man legt een soort slinger neer op het pleintje voor de kerk. Wellicht onze “boda” van het Circulo Industrial .... en we beleven ter plekke de Spaanse huwelijkstraditie hier in de regio Valencia: de “tracas” of een slinger van voetzoekers die worden afgestoken op het moment dat het bruidspaar de kerk buitenstapt. Een oorverdovende traditie.... 🙉🙉🙉
Tapas in de schaduw
Tapasbars genoeg in de straatjes van Alcoy. Wij kiezen voor de Casa Miguel op de Placeta de la Creu Roja, vooral aangetrokken door de schaduw van een grote boom en de netjes gedekte tafels. Opnieuw geen kaart ... maar de “camarero” die zijn lijstje opzegt. We nemen het risico en gaan voor calamares rebozados, albondigos con anchoas (2x), gambas rebozados en we laten ons verleiden voor een echte Spaanse specialiteit de “sangre de cerdo” ...
Iets wat van (heel) ver doet denken aan onze zwarte pens, maar wat eigenlijk een soort gelatineachtige bruine massa is in vierkante blokjes gesneden en zonder smaak; zelfs met een beetje zout laten we deze specialiteit aan ons voorbij gaan .... We hebben tenminste geprobeerd.
Fila’s
Doorheen de straten vallen me heel wat borden op met de naam “Fila” ... "mozarabes, berberiscos, marrakesch, mudejares, ....". Ik link de nam fila eerst aan het Franse “filature” (spinnerij), maar vraag we wel af wat de link is met al die Arabische namen ... Ik ontdek dat het eigenlijk verenigingen zijn die elk jaar deelnemen aan de “Moren en Christenen” feesten, de herdenking van de Reconquista (de herovering van het Iberische Schiereiland op de Moren). Verenigingen waarvan “de leden verenigd zijn, niet alleen door dezelfde kleding, maar ook door banden van vriendschap, bloedverwantschap, broederschap, zonder sociale, economische of culturele verschillen.” ... Volgend jaar wil ik die absoluut wel eens meemaken.
Alcoy in het kort ...
Na een lange post een korte conclusie: een mooie en leerrijke ontdekking van een Spaanse stad op mensenmaat ...
(* Turron is een soort nougat, bestaande uit honing, suiker, eiwit en amandelen. Het is een typische Spaanse lekkernij die in de tijd van de Arabische overheersing hier is terechtgekomen. Het was toen een kostbare lekkernij waarmee zelfs betaald werd! In Xixona is er zelfs een Museo del Turron.)
Komentáře