Het concept van "huizenjagen", een georganiseerde huizenzoektocht met een makelaar - net zoals op TV - trok ons wel aan. Alleen deden we niet beroep op 1 makelaar,
maar op 3 ... Het werd een uitputtende midweek, maar wel met concreet resultaat.
Op woensdag 6 oktober 2021 vertrekken we met één gouden raad in ons hoofd naar Spanje: nooit meteen kopen, alleen gaan kijken en liefst eerst huren. Dat is wat iedereen ons heeft gezegd. Vrienden, specialisten uit het immo-milieu, ervaringsdeksundigen, ...
We hebben onze trip goed voorbereid. We hebben afspraken met Merlijn (die van Gent uit de vorige blog), en met twee andere makelaars die ons de volgende 2 dagen zullen begeleiden.
Op 2 uur staan we vanuit Oostende in Alicante en met een huurauto zijn we al snel in “het” dorpje Busot. Omdat we te vroeg zijn, gaan we even op zoek naar een terrasje. Onder de schaduw (want ja het is daar al 25 graden) van een grote “ficus rubiginosa” (volgens de app PlantNet) drinken we onze eerste “café con leche” bij bar El Paseo – gelegen tegenover de amandelfabriek Sirvent (een naam die bij mij een belletje doet rinkelen – we zijn dan ook in de omgeving van de “turón”). We genieten al meteen van de zalige oktoberzon.
Het eerste huis dat we bezoeken is dat van onze tovenaar uit Gent. De kleine verkaveling straalt rust uit en – ondanks de nieuwbouw – ook een zekere charme gezien elke bouwfase een aparte stijl heeft. Het piloothuis is perfect en mooi ingericht; maar de twijfel blijft bestaan. Het is ook nog maar het eerste huis dat we bezoeken ...
Francis – mijn extreem extraverte man – gaat al snel op zoek naar bewoners aan wie hij enkele vragen kan stellen; en zonder gêne belt hij aan als hij een Belgische nummerplaat voor de deur ziet. Ik kruip bijna onder de grond van schaamte. Iedereen lijkt super enthousiast en gelukkig.
En wat met die “punto verde”? ... ja daar zijn de antwoorden niet zo eenduidig over ...
We vragen uiteraard bedenktijd.
Woensdagnamiddag worden we rondgeleid door een super dynamische makelaar, die in ons potentiële bewoners van een golfresort ziet. En al ziet het er allemaal netjes uit, we hebben gewoon niets met golf .... Dus blijft hij komen met nog andere opties. Maar we voelen geen klik met de panden. Ik zie Francis op de achterbank wat wegkwijnen. Om 19.30 staan we terug op het afspraakpunt waar ons nog een rit van meer dan een uur naar ons hotel wacht.
We zijn gewoon UITGETELD .... Oh ja de temperatuur ging natuurlijk boven de 30 graden ... en we hebben nog niet gegeten sinds 4.00 vanmorgen in de luchthaven ...
Op donderdag is het de beurt aan een andere makelaar die op een enthousiaste en entertainende manier met ons rondtoert meer langs de Zuidelijke Costa Blanca. Daar zien we wel een echt droomhuis, maar het prijskaartje ligt gewoon wat te hoog. Het zou kunnen, maar het zou impliceren dat we Bredene meteen moeten verkopen en meteen definitief in Spanje zouden komen wonen. En dat, dat wil ik echt niet.
Het huis spookt wel de hele nacht door ons hoofd en we slapen amper. Ook donderdag en vrijdag zijn zware en lange dagen (wel met een fijne lunch en met fijne vergezichten!).
HUIZENJAGEN? SLAVERNIJ zou ik het eerder noemen ...
Op zaterdagmorgen beslissen we om toch terug te gaan naar Busot ... en “per toeval” loopt ons “grote tovenaar” daar rond. Hij toont ons nog eens de resterende panden – vertelt er terloops bij dat de huizen “snel” verkocht worden ... kwestie van een tikkeltje druk te leggen ...
We bekijken nog eens alle voor- en nadelen. En we beslissen wat compromissen aan te brengen aan ons ideaalbeeld of een evenwicht tussen dromen en pragmatisme. OK er zijn wel olijfbomen en amandelbomen, alleen een beetje ver; er is een typisch dorpje dat we nog moeten ontdekken; het is een kleine verkaveling maar toch een verkaveling; het huis is binnen 4 maanden af; er is een gemeenschappelijk zwembad en een “polideportivo” met een baantjeszwembad op 200 meter; en ... het past helemaal in ons budget.
We willen niet langer wachten en we lappen alle goedbedoelde adviezen aan onze laars: we zeggen toe en die avond nog betaal ik met een kloppend hart - het voorschot. We gaan dus wonen in het buitenland!
We gaan die nacht slapen (of zoiets) met de gedachte: “we hebben op 3 dagen tijd een huis in Spanje gekocht” ... Van een transitie gesproken!
Maar wel fijn dat het allemaal op korte tijd is kunnen gebeuren en met een concreet resultaat.
En daarom wil ik toch ook in deze blog de fijne mensen in de bloemetjes te zetten die zich over ons ontfermd hebben. Jullie waren allemaal toppers: super tof en professioneel, maar ja we konden maar één keuze maken.
Dikke merci aan:
Stijn Govaerts van Azul
Kristof Mallants van WhiteDreamsInvest
En uiteraard aan Christian Van Lonkhuizen, de tovenaar van TMGrupoInMobiliario
In de volgende blog neem ik je mee door de straten van Busot ... want het échte dorp dat ontdekten we pas later ...
“If it doesn’t scare you, you’re probably not dreaming big enough.” - Tony Burch
Comments