In februari bij onze aankomst kunnen we elke middag buiten eten en gaan we dus op zoek naar tuinmeubels om te kunnen genieten van de tuin ... En dat lijkt een hele klus, want het is hier mooi warm weer maar er is nog geen aanbod aan tuinmeubelen en dus moeten we het de eerste dagen stellen met onze twee eenvoudige opklapstoeltjes en een eenvoudig tafeltje.
Onze diepe WHY
Net voor we naar Spanje afreisden, begon ik als het ware wat heimwee te krijgen.
Wilde ik wel echt naar Spanje?
Was het de stress, de angst voor het onbekende, het verlaten van een “secure base”, de confrontatie met de realiteit?
“Waarom heb je die beslissing eigenlijk genomen?” vroeg een dierbare vriend mij toen hij mijn twijfels voelde. Zijn vraag verraste me.
Ok ik zag wel verschillende redenen:
🇪🇸 Een investering na de verkoop van ons appartement in het binnenland
🇪🇸 De zin in iets nieuws, een ander type leven; het proeven van het leven van een “digital nomad”
Maar ik antwoordde heel erg intuïtief, helemaal vanuit mijn buik “voor de zon natuurlijk☀️☀️☀️” ...
Ja, na maanden slecht weer in België droomden we van een milder klimaat. Ik had nood aan zon. Ik omschrijf mezelf graag als een zonnekind. Ik ben geboren begin september, als het ware gevoed en gevuld door de warmte van de zomermaanden.
En dus,
een huis kopen in Spanje ...
dat was voor ons een huis kopen onder de zon ...
om daar te gaan “overwinteren"😜.
Een veelbelovende start...
Toen we in oktober op “Huizenjagerstocht” gingen, was het weer buitengewoon prachtig.
We liepen de hele dag rond in T-shirt, ik ging zelfs nog zwemmen. Dit was veelbelovend ...
In december breidden we er nog een fijn en warm stukje aan. Ik zie ons nog zitten op de markt van El Campello in T-shirt, met een lekkere paella en Sangria. Typisch Spaans. “Zie ons hier zitten,” zegden we tegen mekaar, “in België hebben ze nu kou en regent het misschien!”
Overwinteren kreeg hier volop betekenis
En ik begin op dat moment al vooruit te dromen en zie een utopisch tafereel van bloesems in de prille lente, onder een mooie blauwe hemel en wellicht een té warme zomer.
Valiezen pakken
Wanneer ik op vrijdag 11 februari mijn valiezen pak, rest er mij een stapeltje van een 8-tal pulls en sweaters. En een regenjas.
“Die steek ik wel in een aparte tas” zeg ik tegen Francis
Me half uitlachend roept hij me toe: “We gaan naar Spanje hé, niet naar Oostenrijk”
Ik twijfel ... “Ga ik dat dan echt niet nodig hebben?”
“Maar neen gij! We gaan naar het land van de zon !!!”
En ik lees nog even de omschrijving van het klimaat op een of andere website: “Alicante heeft een mooi mediterraan klimaat, met zachte winters, aangenaam warme zomers en vele uren zon ... (...) Zelfs in december kun je nog genieten van temperaturen rond de 20 °C. De stad Alicante is omgeven door heuvels, waardoor er een soort van microklimaat ontstaat en er het hele jaar weinig regen valt. Het hoge aantal zonuren en de zomerse temperaturen maken van de Costa Blanca een ideale zonbestemming”
De regenjas blijft dus thuis.
Maar voorzichtig als ik ben, neem ik toch een aantal pulls en sweaters mee.
Vrouwelijke intuïtie?
Februari
In februari bij onze aankomst kunnen we elke middag buiten eten en gaan we dus op zoek naar tuinmeubels om te kunnen genieten van de tuin ... En dat lijkt een hele klus, want het is hier mooi warm weer maar er is nog geen aanbod aan tuinmeubelen en dus moeten we het de eerste dagen stellen met onze twee eenvoudige opklapstoeltjes en een eenvoudig tafeltje.
We merken wel meteen dat de ochtenden en de avonden vrij koud zijn, we kunnen met moeite onze blote voeten op de grond zetten binnen (en pantoffels is nu iets wat ik niet in mijn valies heb gestoken ... “het land van de zon, dat is toch zeker sandalen en slippers, of niet soms? ”.
’s Nachts slapen we met 3 plaids boven ons dekbed, en we zetten de airco even op verwarmingstand voor we gaan slapen 🥶🥶🥶
(Marzo &) Abril en España
Nadat ik hier in Bredene genoten heb van een lenteweekje, kom ik op 18 maart aan in Alicante. Ik besef op dat moment niet wat me te wachten staat. Francis wacht me op aan de luchthaven en het is een troosteloze 20 km lange rit naar Busot: het regent, het is grijs, de sporen van de calima die net voorbij is, zijn duidelijk zichtbaar. Overal modder en het oranje bruine Saharazand dat overal is ingekropen. En met de calima is niet alleen de regen gekomen maar ook de koude.
’s Avonds rijden we in een lugubere koude en natte atmosfeer naar een landelijk restaurant ‘meson Estrella’ waar we als enige niet Spanjaarden een plekje krijgen voor een échte open haard ... en dat – samen met een lekkere en spotgoedkope maaltijd en fles rode wijn – doet wonderen.
Althans voor even.
Want de regen houdt aan, en de koude ook.
En zelfs met de chauffage aan, coach ik mijn cliënten online terwijl ik een dikke trui aanheb – en gelukkig onzichtbaar voor mijn cliënten – mijn dikke wandelsokken en een plaid over mijn benen 🥶🥶🥶.
Ook ’s avonds bij het diner zit ik in de komende dagen en weken met een plaid over mij en de chauffage aan, en - ondanks dat alles - nog altijd over mijn hele lichaam bibberend.
Ik heb nog nooit zo’n kou gehad en nog nooit zoveel aanhoudende regen gezien.
Voor- en nadelen
Oh de impact op de natuur is prachtig natuurlijk.
Ja ik zie de bloesems, maar het is koud en nat. En hoe natter hoe meer groen ik zie en hoe meer bloesems ontluiken; de Spanjaarden zijn blij, dit is ongezien in 40 jaar en
hun waterreservoirs worden eindelijk aangevuld ... Paradoxaal genoeg .... “Elk nadeel heb se voordeel zeker ...”
En ik moet plots denken – niet aan Johan Cruyff, maar aan Annemie Struyf en haar programma “Eviva España” waar Birgit en Raf in Asturias, rillend van de kou onder de regen hun droom proberen waar te maken. En we vroegen ons waar ze de moed vandaan haalden. Maar ja de Costa Blanca, dat is niet Asturias hé. En wij hier mogen van geluk spreken dat we hier nog alle comfort hebbenen een dak boven ons hoofd ... maar het is toch koud ...
In de Paasvakantie komt tenslotte de apotheose: terwijl onze dochter en haar gezin nog slapen, ontbijt ik vroeg om te kunnen gaan stappen (ja het regent net niet op dat moment); ik doe mijn bottines aan op het terras en kijk naar de bergen verderaf ... “heb ik gisteren teveel gedronken” vraag ik aan Francis “of is dat sneeuw daar op de bergtoppen”.
En ja "check": we hebben sneeuw gezien in Spanje, in de maand april ....
Euh .... het land van de zon ... ?
Moraal van het verhaal?
1- Ik luister nooit meer naar mij man als het aankomt op de inhoud van mijn valies
2- En ook niet als hij mij – ingefluisterd door zijn goede vriend John - mij andere prachtige en zonnige bestemmingen aanprijst ... 😒 😒 😬!!
3- En aangezien de zomers hier vreselijk warm blijken te zijn, nemen we het zekere voor het onzekere en gaan we in augustus twee weken op onze berg zitten in Oostenrijk - om wat af te koelen of wie weet - ons op te warmen 😜
PS - Oh ja en ik zou nog die keer vergeten dat Francis naar de supermarkt was, zijn GSM in de auto had gelaten en 45 minuten aan de kassa heeft moeten wachten want het elektrische systeem was uitgevallen door de hevige regenval (of dat is toch wat hij mij verteld heeft 🙄 🙄 🙄)
Comments