Zaterdag 12 februari 2022 ... Wij zijn op weg naar Busot ...
We zijn vanmorgen om 5.00 vertrokken uit Bredene met een volgeladen auto … Vanavond logeren we in de buurt van Montpellier en morgen in Bonalba, het dorpje naast Busot.
Maandag tekenen we de akte bij de notaris in Alicante, in aanwezigheid van onze advocaat die voor de Franse vertaling zal zorgen (last minute heeft onze advocaat Covid opgelopen en wordt het een collega die alleen naar het Engels vertaalt ... so be it ... want van vertalen zal toch niet veel sprake zijn ...) en dan ... dan krijgen we de sleutels.
Bij het wegrijden uit Bredene voel ik een mix van gevoelens: er is spanning en nieuwsgierigheid, er is opluchting en ook een beetje verwarring en weemoed om mijn plekje aan zee achter te laten en ons avontuur van "wonen in het buitenland" te beginnen.
Spanning: een reis van 2 dagen met de auto, een kleine 2000 kilometer rijden ... ik heb het nog nooit gedaan; een akte gaan tekenen in een ander land en in een andere taal; en dan is er ook het wachten op een aantal dozen en Francis’ koersfiets die we hebben meegegeven met een transporteur die we op Facebook hebben ontdekt ... als dat maar goed komt ...
Nieuwsgierigheid: ons huis ontdekken nu het helemaal af is; en de meubels die we erbij besteld hebben; onze nieuwe buren leren kennen; er is de vraag of we onze draai wel zullen vinden; en of de Internetverbinding wel OK zal zijn ... voor zover er een Internet verbinding is; word ik wel de "digitalnomad" waar ik van droom? zoveel vragen; het is wachten op antwoorden ...
En ja er is ook opluchting ... want toegegeven de laatste weken waren thuis verschrikkelijk .... Naar het schijnt is een huis bouwen een goede test voor koppels, wel eentje kopen in het buitenland kan ook best tellen. Wij die nog nooit ruzie hebben gemaakt hebben er de laatste weken heel erg gestrest en geïrriteerd bijgelopen ... Hadden we alles wel bij? Had ik alles ter plaatse om te kunnen werken? Wat was het hoogstnoodzakelijke dat mee moest? En kon al die troep wel in de auto? En bovendien, op 2 weken van ons vertrek was er nog altijd niets geregeld wat Internet en satelliettelevisie betreft. Nochtans ging onze advocate ons daarbij helpen ... tenslotte heb ik het heft in eigen handen genomen en alles zelf georganiseerd. En pas deze week – ja de week van ons vertrek – blijken die dingen in orde .... op papier althans ... nu nog de installatie natuurlijk ... met het Spaanse “mañana” in ons achterhoofd ...
En tenslotte ook weemoed als we voorbij het bord “Bredene” - met een streep erdoor - voorbij rijden. Een transitie-moment! Ja ik ben de laatste dagen pas echt gaan beseffen wat Bredene voor mij betekent, wat een mooie vriendschappen ik hier heb opgebouwd ... en de vrees of dit alles op 2000 km afstand wel kan blijven bestaan.
Maar zoals een goede coach betaamt ... doe ik aan zelfcoaching.
Angst of bezorgdheid is een onuitgesproken behoefte.
Ik benoem dus mijn behoefte “contact houden met Bredene en mijn netwerk daar onderhouden”.
Om aan die behoefte te beantwoorden, maak ik een concreet actieplan op: wonen in het buitenland wordt deeltijds wonen in het buitenland. En elke maand - rond de 15de - kom ik enkele dagen naar België terug. En in de zomer plan ik een langere tijd hier te zijn; zodat we wat kunnen afkoelen van de Spaanse zon en nog beseffen dat er nog zoiets als regen bestaat 😂 😂 😂
Met dit plan in mijn achterhoofd, ga ik ons Spaans avontuur met sereniteit tegemoet!
En .... medio maart ben ik terug in Bredene met ongetwijfeld al wat deugddoende vitamine D in mijn batterijtjes en enkele zonnestralen op mijn huid ...
Commentaires